mtof75f

Makalelerin gerçekten ilginç bir koleksiyonu. Rol modellerinin fikirlerini ve Afrikalı-Amerikalılar için orada bulunmama fikrini tanıtmaya başladığında biraz kafam karıştı. Siyahların kendilerini tam olarak ifade edebilecekleri bir alan olarak müzik dünyasını getirdi. Duyguları, duyguları ve acı ve zayıflık ifadeleriyle dürüst olabilecekleri; özellikle blues'un (ve caz, Coltrane'e atıfta bulunarak) olumlu bir yönü olduğu fikrini kullanarak, ancak hip-hop müziğinde eksik. Ruh müziğini - sivil haklar hareketiyle güçlü bir şekilde bağlantılı olan neredeyse tamamen Afrikalı-Amerikalı bir müziği - tamamen ataerkil normlara dayandırılabilse bile, tipik olarak sevgi ve hassasiyet ifade ettiğini tamamen görmezden geldiğini garip buldum. On yıl veya daha uzun süredir ana akımın dışında bir hareket olarak gelişen sosyal olarak bilinçli herhangi bir hip-hop müziğinin tamamen tanınmaması da eşit derecede dikkat çekiciydi. Aşağıdakiler neredeyse çengelli denemelerin birkaç dökümünü okuyor: 'Joy' (2002) 'dan Talib Kweli sözleri "Hepiniz tohumlar için yapıyorum, ihtiyaç duyduklarında biçimlendirici yıllar içinde inandığımız, Hepinizi kavradığımız şey, hepiniz gerçeği veriyorum, bu yüzden duruma yaklaşıyorlar, mühimmatla hiçbir şeyi uzak tutmuyorum, her şeyi duyuyorlar, çünkü nasıl dinleyeceklerini biliyorlar Onlara oyunu öğretin, böylece onlar konum, böylece büyüyebilir ve kararlar verebilirler, dünyayı değiştirir ve eski geleneği kırırlar Çocukları hapse atarlar, başlayacakları bir hayat için de bu cinayettir ve kalbimi kırıyor, ulusumuzu kırıyor ayrı Biz gençliğe tüm öfkeyi verdik, sadece onlara öğretmedik, nasıl ifade edeceğimizi ve bu yüzden tehlikelidir Onlarla konuşamazsın Diliniz onları görmezden gelmekle meşgul oldukları şeylerle ilgili olmadığı sürece, size ne gösterdiklerini göremiyorum Ve merak ediyorsunuz, büyüdüğümüzde neden bebek-baba ve bebek-anne dediğimiz, ac Yetişkin anneler ve babalar gibi, yo bir erkek ve bir kızım olduğu için çok mutluyum, her gün dünyama neşe katıyorlar. "Kitabın 2004 yılında yayınlandığı göz önüne alındığında, hip-hop içinde çalışan birçok grup ve müzisyen sosyal olarak üretiliyordu. bilinçli anti-cinsiyetçi, şiddet içermeyen müzik (Michael Franti, Jurassic 5, Ozomatli, Mos Def, Black Star ... vb.) Son olarak, orta sınıf bir İngiliz beyaz erkek olarak farkındayım - içindeki neredeyse her kutuyu işaretliyorum emperyalist beyaz-üstün-kapitalist-kapitalist-ataerkillik - muhtemelen bu iş için gerçekten hedef kitle değilim, ama siyah problemlerin birçoğunun depresif bir baba ile işçi sınıfı kasabasında büyümesi olduğu için ortaya koyduğu sorunların çoğunu buldu. . Ergen olarak kişisel kahramanlarım ikisi de beyaz olan Bruce Lee ve Jimi Hendrix'ti. Her ikisi de evimin üç mil yakınında yetiştirilen Beatles ve John Lennon'u neredeyse tamamen reddettim. Genç Afrikalı-Amerikalı erkeklerin kahramanlarını aramak için yarış sınırlarının ötesine bakmaları mümkün değil mi?

2020-01-23 11:13