wilfriediflandbab6

A.S. hakkında iyi şeyler duymuş olmak Byatt'ın kısa hikayedeki ustalığı, bu kitabı okumak için endişeliydim. Ne yazık ki, kendimi hayal kırıklığına uğradım. Byatt bir hikayeye nasıl başlayacağını kesinlikle bilir. Bu koleksiyondaki ilk teklif "Ormandaki Şey" dir ve basit ve merak uyandırıcı bir şekilde şu cümleyle başlar: "Bir keresinde ormanda bir şey gören ya da gördüklerine inanan iki küçük kız vardı." Burada kasıtlı ifadeye 'inandığınızı' not edin. Tüm hikaye için çok önemlidir. Bu iki küçük kıza ve oldukları kadınlara olan her şey, o şeyin etrafında ve gerçekten görüp görmedikleri sorusu etrafında döner. Kızların savaş sırasında Londra'dan tahliye edilmesinin ve ormandaki şeyle karşılaşmalarının inanılmaz bir şekilde ardından, hikayenin iflasını bir hayal kırıklığı olarak buldum. Genç yaşta bu ikisine garip bir şey oldu. Byatt, bununla nasıl başa çıktıklarını ve hayatlarına nasıl dahil ettiklerini anlamamızı istiyor ve sonuçta kim olduklarını belirledi. Son, a-ha anı olarak ayarlandı, ama benim için düz düştü çünkü bu harika başlangıcın vaadini yerine getiremedi. Bu koleksiyondaki her hikayenin içinde bir menteşe olduğunu hissettim, hikayenin döndüğü ve başka bir şey haline geldiği bazı önemli pivot noktaları. Bazen menteşe, ameliyat sonrası bir yara izi oluşumu gibi bir olaydır ve bazen genç, kırılgan sanatçı veya canlı anıları olan yaşlı bir kadın gibi beklenmedik bir kişiyle karşılaşır. Hikayenin hangi yönde döndüğü her zaman açık olmasa da, bu noktalar dikkatimizi çekmek için yanıp sönen büyük işaretler gibi ve kendimi de parçaların biraz daha incelikli olmasını isterken buldum. Byatt'ın yazımı güçlü, sıcak ve okunması kolay bir konuşma tarzında. Bazen sıfatların aşırı kullanımını sinir bozucu bulmuştum, sanki bir sahnenin her nüansını düşürmek için çaresiz bir gazeteciymiş gibi. Ayrıca pacing'i zevkim için biraz yavaş buldum, bazı hikayeler aralıksız sürüyor. "Bir Taş Kadın" kelimenin tam anlamıyla minerale dönüşen bir kadının harika şaşırtıcı öncülüne sahipti, ancak cildinin altındaki kristal büyümeleri ve hareket ettirdiğinde, kaynamaya başlamadan önce yaptığı çırpınan, titrek sesler hakkında çok fazla şey okuyabiliyordum. bu tanımlayıcı pasajlar. En sevdiğim hikayenin bir treylerde yaşayan ve bir grup yeteneksiz wannabes'e yaratıcı yazma öğreten hayal kırıklığına uğramış bir yazar hakkında "Hammadde" olacağını düşündüm. Yaşlı bir kadın sınıfa katılır ve geçmişten hatırladığı şeyler hakkında denemeler yapmaya başlar. Yazısı açık ve temiz, hem açıklayıcı hem de uyarıcı, hem gerçek hem de mecazi. Yorgun yazarın iyi yazma isteğini, yazılı kelimeye olan tutkusunu vurgular. Ne yazık ki, bu hikaye sonunda benim için ayrı düştü. Olayların son dönüşü tamamen sol alandan çıktı ve sanki Byatt yazıyormuş ve hikayeyi nasıl bitireceğini anlayamamış gibi bana zorlandı. Parçalar birbirine uymadı, bence Byatt, ana karakterin kendi reaksiyonuna bir ayna olarak okuyucunun nasıl hissetmesini istedi. Ama benim için, tüm hikayeyi yıktı ve çok inanılmaz kıldı. Bu hikayelerde hissettiğim hayal kırıklığının çoğu, karakterlere ve durumlara ve sonların açık doğasına olan ilgisizliğinden kaynaklandı. Yazı oldukça ilgi çekicidir ve bu hikayelerden birine başladığımda her zaman keskin bir beklenti hissettim. Ne yazık ki, sonunda, kendimi genellikle "ne olmuş?" Nihayetinde, bazı çok ilginç başlangıçların vaadine rağmen tatminsiz hissettim.

2019-12-21 00:56