elizabethpmccarthy

İlk sayfalardan, "Ne güzel!" Kendimi RU'nun büyülemesine izin verdim. Tutarlı bir zincir oluşturmak için bağlantılar gibi iç içe geçen, bireysel olarak yakalanan anlar, bir yaşam izlenimleri. Bu kitabı nitelendiren yaklaşım şu alıntıda anlamını bulur: "Aslında, her zaman hareket etmekten mutluluk duyuyorum, bu yüzden eşyalarını hafifletme, bazı nesneleri terk etme, böylece hafızamın gerçekten olabilmesi için seçici, sadece kapalı göz kapaklarının arkasında parlak kalan görüntüleri hatırlayabiliyor.İç gıdıklama, baş dönmesi, alabora olma, tereddütlerim, değişikliklerim, eksikliklerimi hatırlamayı tercih ediyorum ... Onları tercih ederim, çünkü onları zamanın rengine göre modelleyebilirim, bir nesne ise esnek, donmuş, hantal kalır. " Neredeyse utanmaz bir bakış, sözleriyle değil, bu görünümün, duyguların, algıların samimiyeti ile. Yine de imkansız olduğunu bildikleri nihai nesnelliği arayan bu antropologların tam tersiyiz. Burada izlenim, öznellik zengin ve lezzetli nüanslarla renklendirildi yazarın anılarını. Ne güzellik, ne hassasiyet. Ve yine de, hiç şüphe yok, gerçekliğe çok iyi bağlıyız, böylece bazen neredeyse palpe edilebilir. Ve sonra bu hikayeyi zenginleştirmeye gelen kendi anılarım var; Vietnamlı bazı çocukların ilkokuluma geldiğini hatırlıyorum, kızlardan biri sınıfımdaydı. Hiçbiri Fransızca bilmiyordu. Bu romanda, madalyonun diğer tarafında, yazarın nasıl yaşadığını, bu entegrasyonu algıladığını görmek beni büyüledi ... Annelik teması, ebeveyn / çocuk ilişkileri tüm çalışmalara nüfuz ediyor. Burada yine söylenemez bir güzellik, yazar bazen çocuk, bazen de anne ... Bazen annesinin gözünden annesini yeniden keşfediyor. "Ailem bana ve kardeşlerime, bizi bir miras olarak bırakacak paralarının olmayacağını hatırlatıyor, ancak inanıyoruz ki bize hafızasının zenginliğini bir demet wisteria'nın güzelliğini, bir kelimenin kırılganlığını, mucizenin gücünü yakalayın. Dahası, bize hayallerimize, sonsuzluğa doğru yürümemiz için ayak verdiler. "

2019-12-26 09:16