Dervişler Ve Sufi Çevreler: Klasik Çağ Osmanlı Toplumunda Tasavvufi Şahsiyetler (Kapak değişebilir) Haşim Şahin indir

Osmanlı Devleti söz konusu olduğunda Şeyh Edebalı ve Osman Gazi'nin şahsında başlayan sufi çevre-iktidar yahut diğer bir deyişle tekke-devlet ilişkileri ilerleyen dönemlerde de etkin bir şekilde varlığını sürdürmüştür. Orhan Gazi'nin Geyikli Baba'yla; Yıldırım Bayezid'in Emir Sultan'la; II. Murad'ın Hacı Bayram-ı Veli'yle; Fatih Sultan Mehmed'in Akşemseddin'le; Kanuni Sultan Süleyman'ın Yahya Efendi'yle ve I. Ahmed'in Aziz Mahmud Hüdayi'yle ilişkileri Osmanlı tasavvuf tarihinde önemli bir yer teşkil eder. Diğer taraftan Yazıcızade Muhammed, Ahmed Bican gibi bazı sufilerin ısrarla iktidardan uzak kalmaya çalıştıkları, bazılarının münzevi bir hayat sürmeye çalışırken, Otman Baba, Piri Baba yahut Pir Ali Aksarayi örneğinde görüldüğü üzere bir kısmının ise mensubu oldukları kalendermeşrep yapı gereği iktidar tanımaz bir tavır sergilemeleri de yine Osmanlı sufiliğinin bir diğer zenginliği ve karakteristiği olarak değerlendirilebilir. Seyyid Ali Sultan, Emir Sikkini, Yazıcızade Kardeşler, Otman Baba, Merzifonlu Piri Baba, Koyun Baba, Seyyid Velayet, Baba Haydar en-Nakşibendi, Beşiktaşlı Yahya Efendi ve La'lizade Abdülbaki Efendi kitapta biyografilerine yer verilen mutasavvıflardır. Daha az göster