Angelo Villareal Villareal itibaren Texas
Klasik ve kesinlikle okumaya değer, ancak biraz modası geçmiş ve daha iyi hikayeler bulabilirsiniz.
Bu kitap, bale tarihini (~ 600 sayfa) okumak isteyenler için eğlenceli. İfadenin okuyucuların en az% 90'ını ortadan kaldırdığını hissediyorum. Hala kayıtlıysanız, bu kitap bir mücevherdir. İleriye doğru yazarlar onun emekli bir balerin olduğunu söylüyor. Suç yok, ama balerinlerin bu kadar etkili olduğunu bilmiyordum. Jennifer Homans muazzam miktarda bilgi alıyor ve (çoğunlukla) tutarlı bir anlatıya dönüştürüyor. Bale tarihi, yüzlerce yıl boyunca Avrupa, Rusya ve ABD'deki siyasi, ekonomik, sosyal ve kültürel tarihi kapsar. Şahsen, nereden başlayacağımı bilmiyordum ama Homans bu göreve eşit olduğunu kanıtlıyor. Bu kitaptan en çok aldığım şeyin, sık sık yapılan çeşitli ünlü bale için daha iyi bir takdir olduğunu söyleyebilirim. Şimdi Fındıkkıran, Swan Gölü ve Giselle'in kültürel kökenlerini biliyorum, bu da onları görüntülerken bana daha dolu bir deneyim yaşatacak. Balanchine’ın Mücevherleri gibi, bana daha az aşina olan bazı baleler hakkında daha fazla şey biliyorum. O baleyi görmekle hiç ilgilenmedim, çok soyut olduğunu düşündüm, ama şimdi görmek istiyorum. Homans, balenin ölümünü ilan ederek güzel bir notla bitiyor. Balanchine 80'lerde öldüğünden beri çığır açan bir bale, dansçı veya koreograf olmadığını söyledi. Bale şirketleri aynı eski şeyleri geri dönüştürüyor. Balenin incelik ve nezaket ideallerinin modern çağla senkronize olmadığını söylüyor. Bununla tartışmak zor ama kitabının kanıtladığı gibi, bale geri dönme alışkanlığına sahip ve farklı nesiller için bir şeyler biliyordu. Her zaman umut vardır.
Idiot'un etkilerinden bazıları, Karamozov Kardeşler'i zaten okuduktan sonra azaltıldı. Idiot, Ivan'ın Karamozov Kardeşler'de anlattığı "Büyük Engizisyon" hikayesine çok benziyor, sadece çok özlü ve ince bir mesaj kaymasıyla. Her ikisinin de temel dayanağı, eğer mükemmel varlık yeryüzünde görünecek olsaydı, insanlığın ya temel yanlış anlama yoluyla, eylemlerinin basit özveriliğini kabul edememesi ya da karakterini tanımak için onu saf nefretten yok edeceği yönündedir. mükemmel. İlginç bir şekilde (ve "Büyük Engizisyon Mahkemesi" nin aksine), sadece kahramanın felsefi zıttı, onu anlayan Rogozhin'dir ve Rogozhin'in Myshkin'in nihai olarak imha edilmesine rağmen, Rogozhin'den Myshkin'e karşı gerçek bir nefret yoktur. Karakterlerin geri kalanı böyle mükemmel bir insanın var olduğuna inanamaz veya itiraf edemez. Kulağa inanılmaz derecede karanlık görünse de, Dostoyevsky okuyucuyu bir dizi küçük gümüş astarla kaydırıyor, Myshkin'in trajedi ile bitmesine rağmen, dokunduğu bazılarının hayatlarının daha iyi için değiştiğini ima ediyor. Bunlar her zaman okuyucunun en az önem verdiği karakterlerdir. Hikayenin ahlakı? İnsanlar kısır, kendi çıkarları ve hepsinden önemlisi tamamen güvensizdir. Çok değerli bir okuma, ama kitabı açmadan önce zaten bildiğimi düşünmeye yardımcı olamadım.