Dom Tee Tee itibaren Texas
** spoiler uyarısı ** Düşündüğümden çok daha fazla keyif aldım;) Kadın arkadaşlıklarıyla ilgili hikayeleri severken, ben de piliçle aydınlatılmış hikayelerden uzak duruyorum. Bu bize üç kadını, Lucy, Sari ve Kathleen'i tanımak için iyi bir iş çıkardı. Liseden beri haftada bir kez beraber örüyorlardı ve şimdi yirmili yaşlarının sonundalar. Lucy bir laboratuarda çalışıyor ve projeden sorumlu olan kuşkusuz ateşli bilim adamıyla çıkıyor. Biraz bencil ve düşünceli biri, ama şimdilik bunu gözden kaçırmak istiyor. Genç, dolgunlaştırıcı benliğine asla ikinci bir bakış atmayacağını biliyordu. Sari, otistik çocukların bulunduğu bir merkezde çalışıyor. Kendi otistik kardeşi büyürken yaşadığı acı nedeniyle bu çalışmaya çekildi. Atandığı hastalardan biri, lisede, acımasız işkencecilerden biri olduğunu hatırladığı çok ateşli bir erkeğin oğlu. Kathleen'ın nezaketsiz ve muhteşem, istediği şeyi yapması için kullanılır. Kız kardeşleriyle birlikte düştüğü zaman, dışarı çıkar ve yaşamın kendi başına beklediğinin mutlaka olmadığını bulur. Hikayelerden bazıları biraz tahmin edilebilirdi, ancak çoğunlukla, karakter gelişimi ve arsa yaylarından gerçekten çok zevk aldım. Üçlüyü gerçekten çok beğendim ve sonunda dolaşmalarını yaşamları için çekiyordum.
Bu, aradığım şeydi, klasik mitolojinin güzel bir özeti idi, ama açıkça, Ovid ve ark. Gruplandırmaların bazıları bana garip geliyor ve şahsen ben kronolojik olarak organize edilmiş bir mitoloji kitabı görmenin daha ilginç olacağını düşündüm, ama sonra yine yazar değildim.
lisede ilk okuduğumda yazım tarzını gerçekten sevdiğim için çok etkili bir kitap
Korkma çünkü yardıma ihtiyacım olduğunda bana yardım edecek biri olacak.
Amerikalı yazar Bret Easton Ellis (Los Angeles, 1964), Amerikalı yazarın kendi biyografisine saldırdığı 'Lunar Park'ı yayınladı. Aile hayatını yönlendiren başarılı bir yazarın kendini yok etmesinin hayatının girdabının, hayalet bir ortamda bir dizi cinayet ve kaybolma ile karıştırıldığı bir gerçeklik ve kurgu karışımı. Lunar Park, American Psycho yazarının kişisel gezintilerine özel bir ilgisi olmayan okuyucular için bile önerilen iyi bir korku romanıdır. Aslında, romanı her zaman hangi parçaların gerçek ve hangi icat olduğunu sormadan okumak, hikayenin ve karakterlerin tadını çıkarmak çok daha keyifli. Sorun şu ki, hemen Patrick Bateman'ın hayaletine rastlıyoruz ve Amerikan Psikosunu okuyan hepimiz için bu karşı konulmaz bir birleşme, romanın tüm ilgisini fagositize etmekle tehdit eden güçlü bir cazibe. Lunar Park, canavarlar, perili evler ve geçmişin hayaletleri metaforuyla ebeveynlerin ve çocukların ilişkilerinden bahsediyor. Ellis'in kendisi, saf bir terör romanı yazma arzusunun (her zaman Amerikan Psikolojisini karanlık bir komedi olarak gördüğü) Stephen King'e olan hayranlığından geldiğini itiraf etti ve Maine yazarının çalışmasıyla birkaç bağlantı kurmak kaçınılmazdır: Glow ayrıca ebeveynlerin ve çocukların, hayaletler ve perili evlerle çatışmasını ele aldı; Öte yandan Karanlık Yarım, kendi yaratılışının bir katili ile yüzleşmek zorunda olan bir yazarın hikayesini anlattı (bu durumda o bir alternatif ego, enkarne takma isim). Ama sonuç olarak, Bret Easton Ellis, kişilik ve kaynaklara sahip bir yazar, Lunar Park'ın terör olayı kadar doğal olmayan alanlara girdiğinde de duyulmayı hak eden kendi sesidir.
Billy Beane, Bill James, Scott Hatteberg (!) Ve kitaptaki diğer tüm “karakterler” in ortaya koyduğu tüm bilimsel ve istatistiksel argümanları yürekten onaylıyorum ... okuyun.
Eğer bir cümleyi sadece mükemmeliyetinin tadını çıkarmak için okuduysanız; İngiliz bir ana okuduysanız ve bu kelime seçiminin nasıl çalıştığını anladığınızda sevinç anını kaçırırsanız; dilin estetiğine bir büyüteç koymak istiyorsanız - bu kitabı çok seveceksiniz. Dilbilgisi ile ilgili değil, yakın okuma ile ilgili ve Francine Prose ile birlikte okumayı kapatmak yatıştırıcı. O harika bir öğretmen ve harika bir rehber. Dil hakkında çizim veya karakter kadar önemseyen herkese tavsiye edilir.
Genç bir çocuğun otoriteye geri dönme konusundaki hayali girişimleri hakkında harika bir hikaye.
Even more introspective, darker, and haunting than Heart of Darkness.
I never connected with Vonnegut. It's likely better than my 3-star rating.