Tina Sullivan Sullivan itibaren Dalvatne, Maharashtra, Hindistan
Vay be bu kitabı inceledim, indiremedim. Bir sonraki Frank Clevenger öyküsünü almak için kütüphaneye gitmek için sabırsızlanıyorum.
İnançsızlığımı askıya almakta zorlanıyorum. Bu durumda, Charlotte Simmons'ın hangi on yılda belirlendiğini merak etmeye devam ettim. Zeki, modern bir kızın üniversite yaşamının nasıl olabileceğinden habersiz olacağına inanmak çok zor buldum. Bir süre sonra saflığı gerçekten sinirimi bozdu. Hiç büyük bir Tom Wolfe hayranı olmadım, bu yüzden aslında bu kitabı diğer romanlarından daha keyifli buldum. Ama hadi, ** SPOILER UYARI ** yüzlerce sayfayı ne kadar akıllı olduğu hakkında konuştuktan sonra sporcuya son vermenin gerçekten gerçekçi olduğunu mu düşünüyorsun? Akıllı bir kız bir sporcuyla çıkmayacaktı, sadece bir noktada kolej hayatı hakkında biraz netlik kazanacağını ve kafasındaki birkaç algıyı zorlayacağını düşünüyorum.
Basitçe söylemek gerekirse: Bu kitabı gerçekten beğendim. "Yetişkinler için Harry Potter" olarak tanımlandığını duydum, ama bundan çok daha fazlası. Komik ve esprili ve akıllıdır, sırayla sizi güldüren veya çekirdeğe ürperten ve hatta bazen ağlamanızı sağlayan yazı ile. Eğer bunu başka bir işe benzetmek zorunda kalsaydım, bunu "J. K. Rowling Neil Gaiman ile buluşur" şeklinde tarif ederdim; ama onu fantezi parametreleri içerisinde tanımlamak da gerçekten adalet yapmaz. Muhtemelen kitabın en büyüleyici yönü, kurulduğu dünyadır. Jonathan Strange ve Bay Norrell dünyası 19. yüzyılın başlarında İngiltere'nin bir karışımı ve tamamen Clarke'ın yarattığı büyülü bir ülkedir. Tek başına ele alındığında, 19. yüzyıl İngiltere bir fantezi romanı için oldukça sıkıcı bir ortamdır ve kurgusal bir periler ülkesi bir İngiliz romanında oldukça önemsizdir. Ama bu iki ortamın buluştuğu yer, gerçekten büyüleyici bir dünya elde ediyoruz. Clarke'ın İngiltere'si sadece tarih metinlerinde ve diğer kaynaklarda bulduğunuz İngiltere değil, aynı zamanda çağdaş romanlarda ve şiirlerde (Austen, Byron, Shelley, Brontes, Dickens, vb.) Ve daha modern tarihsellerde bulduğunuz İngiltere'dir. kurgu (özellikle beni sonuna kadar eğlendiren O'Brian ve Cornwell). Ve hiçbiri Clarke'ın yarattığı Faerie'nin toprakları sadece onunki: geleneksel masalların yankıları var, ama aynı zamanda C.S. Lewis, Tolkien, John Mandeville, Shakespeare ve "geleneksel" fantezinin diğer yazarları da var. Garip dünyasının aslında tam anlamıyla gerçekleşen sahte edebi bir gerçeklik olduğunu söyleyebilirim - tarih ve folkloru her ikisine dayanan yaratılmış edebiyatla birleştiren bir gerçek. Tek kelimeyle parlak. Ancak kitabın cazibesi sadece onun ortamı değildir. Garip büyük ölçüde arsa güdümlüdür - aksi takdirde çalışması için çok fazla karakter vardır. Ama bu, gizem ve sihir ve beklenmedik dönüşlerle dolu iyi bir arsa, ayrıca odamın dışındaki lanet ağacın penceremi yalnız bırakmasını istememe neden olan bazı anlar. Ayrıca gülünç derecede komik: sayfalar bazen varolmayan kitaplara atıfta bulunan dipnotlarla doludur, ancak çoğunlukla açıklanan olaylara şaşırtıcı derecede düşünceli tarihler sağlar. (Bunların favorisi s. 584-5: "Signor Tosetti'nin söylendiği garip bir ülkenin dilini bile öğrendi, dünyadaki hiç kimse nerede olduğunu söyleyemese de, bazı insanlar hala var olduğuna inanıyordu. ( Ülkenin adı Galler'di.) ") Ama Clarke karakterlerini de ihmal etmiyor. Hepsi karmaşık, iyi çizilmiş insanlar ve Strange ve Norrell bu başlığı doldurduğunda, kitabın herhangi bir kahramanı olduğunu söyleyemedim. Garip ve Norrell'in kendileri insanlar kadar tamamen hoşlanmıyorlar, ama karakter olarak sempatikler; Stephen'ın bir insan olarak sevilebilir fakat karakter olarak kabul edilemez olduğunu gördüm; Childermass büyüleyici, ama bir karakter olarak sinir bozucu, çünkü o öğrenmiyor. Herhangi bir antagonist de yoktur: Norrell ve Strange her ikisi de birbirlerini antagonize eder; peri herkesi antagonize eder; John Uskglass nihayetinde "kazanır", öyleyse gerçekten bir düşman olabilir mi? Bu karakterlerin hiçbiri bir güvercinle gelenek rolüne giremez, bu da onları ilginç kılan şeydir. Onlar sadece kusurlu insanlar değil, onları dramatik bir şekilde ilginç hale getiren kusurlu karakterler. Sonuçta, gerçekten ilginç, keyifli bir kitap. Ben herkes için olduğunu sanmıyorum (ve daha sonra neden üzerinde ayrıntılı olabilir, ama dostum, neredeyse 2 am), ama çok okumaya değer.
Tobias bana harika bir kitap verdi
I am obsessed with this book. I am obsessed with you, and me, and P-Sing and J-Mas, and all the things we do to ourselves through food that we don't know about. Okay, that is a lie, because P-Sing and J-Mas actually know it all, and the rest of us quietly rot from the inside. Amazing. Anyway, please read this book--because then when you ask me why I'm eating funny vegetarian food for lunch (no, I'm not one), I won't have to tell you why. And I won't have to tell you all the icky stuff I know, because you will know it too! For serious.
Summary: Azalea and her eleven sisters live to dance—they have mastered almost every ballroom dance you can think of! But when their mother dies, their father, the King, insists that they stop dancing to properly mourn their loss. The Princesses are heartbroken until they stumble upon a hidden doorway that leads to a magical place where they meet Mr. Keeper, a gentleman who throws them grand parties and lets them dance to their hearts’ content without the King’s knowledge. But Keeper’s generosity will come with a price… My thoughts: Take a look at Entwined’s cover. See it? It reflects the book perfectly. It’s flouncy, it’s flowery, and it makes me want to put on a pretty dress, grab a handsome gentleman, and start dancing. Guys, I want to live in the world of Entwined. First off, there’s magic, which is an automatic plus. Then there’s the whole bit about dressing pretty and attending balls, which just makes me all dreamy. Add in some sweet suitors and I am so there! Entwined is pretty much my kind of fairy tale, and though I felt the story was just okay, the setting and writing really stole my heart. I’ve heard that Entwined is a retelling of The Twelve Dancing Princesses. I’ve never read this fairy tale (shame on me!), but some quick Googling provided me all the information I needed to say this: Entwined really does a good job of retelling the story. Almost everything included in the fairy tale is somehow woven into Entwined. I absolutely adore retellings—picking out the similarities between the two stories was really fun! One thing I found interesting about the twelve sisters was how well they all got along! I’ve never had a sister, so I wouldn’t really know, but if I were Azalea, I think I’d get tired of having eleven younger princess following me wherever I went! I was seriously impressed with her mild temperament toward her siblings. It really shows how close their lack of decent parenting brought them (yeah, there’s a dead mom and an inattentive dad in this story). On that subject, though, the King was a very interesting character. I’d say that out of all the characters, he was the most dynamic—he went from being uptight and uncaring to a genuinely cool dad. The villain of the book, Keeper, was sufficiently creepy. Every time he appeared (and especially when Azalea discovers him crawling on the ceiling like a spider), I shuddered. Towards the beginning of the book, I wanted to shake some sense into the princesses for thinking him gentlemanly! It was neat to see Keeper regress into something more and more like a monster. Heather Dixon’s writing style really suits Entwined. It’s light and gives the book a magical, fairytale-like feel. The descriptions of each reel and waltz were wonderful as well—I wanted to get up and start dancing with Azalea and her sisters! The story was a bit slow for me, though. I suppose I just wanted a bit more suspense out of the book, which does come, but only in the last few pages. Overall, I’d give Entwined 4 out of 5 stars. Its story, though fun, didn’t completely enrapture me, but the setting and writing style certainly did. I feel Entwined will be enjoyed most by those who love fantasy or fairytale retellings.